İnsanlar, doğaları gereği, hayranlık duyacakları ve hatta ilahlaştırabilecekleri varlıklara yönelme eğilimindedir. Bu eğilim, özellikle liderler ve ünlüler söz konusu olduğunda kendini gösterir. Görünen, onların etrafında ya da yanında olan şeyler sıradan görülürken, görünmeyen, onların içerisinde olmayan ya da onlardan farklı olan şeyler sıradan değildir.

Bu durumu daha iyi anlamak için, gerçek kişiler üzerinden örnekler vermek yerinde olacaktır. Vladimir Putin, Abdullah Öcalan ve Recep Tayyip Erdoğan, çağımızın "lider tapınıcılığı"nın örneklerini sunuyor. Abdullah Öcalan'ın çeşitli isim ve sıfatları, ona atfedilen neredeyse mistik bir nitelik kazandırıyor. Bu, onun yıllardır halktan uzak oluşu ve nadiren kamuya açık konuşmalar yapmasıyla daha da pekişiyor.

Benzer şekilde, Vladimir Putin'in fiziksel güç gösterileri, karizmatik liderliği, gizemli imajı ve medya kullanımı, onu güçlü ve kararlı bir lider olarak konumlandırıyor. Recep Tayyip Erdoğan da karizmatik liderlik, medya stratejileri, otoriter imaj, milliyetçilik ve dini değerler vurgusu ile benzer bir yol izliyor.

Bu liderler, bilinçli olarak halktan bir mesafe bırakarak, gizemlerini koruyor ve bu da onları halkın gözünde olağanüstü varlıklar olarak konumlandırıyor. Eğer bu liderler halkın içinde olsalardı, belki de sıradan insan oldukları anlaşılacaktı.

Ünlüler de benzer bir durumda. Rihanna, Kim Kardashian, Selena Gomez gibi isimler, erişilmez ve olağanüstü görünüyorlar. Ancak, onların da sıradan insanlar olduğu gerçeği, gizemlerinin çözülmesiyle ortaya çıkabilir.

Dini figürler ve yaratıcı kavramlarına gelince, milyarlarca insanın somut kanıtlar olmamasına rağmen bu figürlere inanması, insan doğasının bir parçası olarak görülebilir. Eğer bu figürler görünür ve ulaşılabilir olsalardı, belki de insanların gözünde bütün gizemlerini kaybederlerdi.

---

Sonuç olarak, insanların liderlere, ünlülere ve dini figürlere yönelik hayranlıkları ve bu figürlere atfedilen olağanüstü nitelikler, aslında onların gizemli ve ulaşılmaz oluşlarından kaynaklanıyor. Ancak, bu hayranlık ve ilahlaştırma eğilimlerinin bir diğer önemli boyutu da insanların saf oluşları ve inanmak istemeleridir. Gerçekleri görmek yerine, bazı insanlar, başka bir alternatifleri olmadığı için veya bir umut olarak bu figürlere inanmayı tercih ediyorlar. Bazıları ise, gerçek olmasa bile, derin bir inanç ihtiyacı nedeniyle bu figürlere yöneliyor. Bu figürlerin gerçek yüzleri ve sıradan insan oldukları gerçeği, eğer daha görünür ve ulaşılabilir olsalardı, muhtemelen bu hayranlık ve ilahlaştırma eğilimlerini büyük ölçüde azaltacaktı. İnsan doğası, bilinmeyene ve erişilemeyene karşı derin bir merak ve hayranlık duygusu besler, ancak bu duyguların temelinde yatan gerçekler açığa çıktığında, sıradanlık ve gerçeklik, hayranlık duygusunun yerini alabilir. Bu nedenle, insanların bu figürlere yönelik algıları, sadece gizem ve ulaşılmazlıkla değil, aynı zamanda kendi içsel inanç ve ihtiyaçlarıyla da şekillenmektedir.