Bir yazılım geliştirici olarak kariyerimin beşinci yılında bulunuyorum. Bu süre zarfında birçok projede yer aldım, birçok sorunla karşılaştım ve onları aştım. Ancak şu an kendimi nasıl tanımlayacağımı gerçekten bilmiyorum. Junior, medium, senior? Hangi unvanın bana uyduğunu söylemek zor.
Birçok kişi için bu tanımlamalar sadece iş başvurularında, mülakat süreçlerinde veya CV’lerde yer alacak kelimelerden ibaret olabilir. Ancak bu unvanlar bir geliştirici için kariyerinin neresinde olduğunu gösteren, hatta bazen o kariyeri şekillendiren anahtar kelimeler olabiliyor.
Birçok şirket ve kültür, bu tanımlamaları farklı şekillerde kullanıyor. Örneğin, şu an çalıştığım şirkette orta seviye bir geliştirici olarak kabul edilirken, dünya devi bir teknoloji firmasında belki de junior bir pozisyonda olabilirim. Bu nedenle bu unvanların öznellik taşıdığını düşünüyorum. Her şirketin, her ekibin ve hatta her projenin kendine özgü bir tanımlaması ve beklentisi var.
Ancak bir yandan da şunu fark ediyorum: bu tanımlamalar, aslında öğrenme yolculuğumuzda nerede olduğumuzu gösteren pusulalar. Evet, beş yıl süresince birçok şey öğrendim ama hala öğrenecek çok şey var. Her gün yeni bir şeyler öğreniyor, yeni teknolojilerle tanışıyor ve bilgi dağarcığımı genişletiyorum.
Kendimi bir "title" ile sınırlamak yerine, sürekli öğrenme arzumu canlı tutmak istiyorum. Web uygulama güvenliği, ağ güvenliği, mobil oyun geliştirme veya backend dilleri gibi çeşitli alanlarda daha da derinleşmek istiyorum. Eğer zamanım olursa ve başka bir önceliğim olmazsa, React-Native ve Node.js gibi teknolojilere aşina olmayı planlıyorum.
Sonuç olarak, kariyer yolumda bana rehberlik eden şey bir unvan değil, sürekli öğrenme arzum. Başkaları tarafından nasıl tanımlandığımızdan çok, kendi içimizdeki tutkuyla ne yapmak istediğimize odaklanmamız gerektiğini düşünüyorum. Ve bu yolculukta, bize en çok ilham veren şeyin ne olduğuna karar vermek tamamen bize bağlı.
Junior, medium ya da senior olmaktan ziyade, her gün daha iyi bir geliştirici olma yolunda ilerlemek istiyorum. Ve belki de en önemlisi, bu yolculukta hiçbir zaman "tamamlandım" dememek.